دون ژوان (از زبان خودش)

چیزی جز تسلی‌ناپذیری و اندوهش او را به حرکت وانمی‌داشت. اندوهش را به سرتاسر دنیا می‌پراکند. دون ژوان با اندوهش زندگی می‌کرد‏، مثل یک منبع نیرو. اندوهش بزرگ‌تر و فراتر از او بود. به تعبیری- و نه‌فقط به تعبیری- مسلح به آن، اگرچه خودش را به هیچ‌وجه نامیرا نمی‌دانست، ولی می‌دانست که آسیب‌ناپذیر است. اندوه چیزی بود که سرکشش می‌کرد و در عوض (یا به عبارت دقیق‌تر مرحله به مرحله) او را در برابر هر چیزی که پیش می‌آمد کاملا نفوذناپذیر می‌کرد، پذیرنده می‌کرد، پذیرنده می‌کرد، و در صورت لزوم نامرئی.